In February 1995, at the invitation of former President George H.W. Bush and the Forum for International Policy, Margaret Thatcher, Mikhail Gorbachev and François Mitterrand sat down together, along with Bush, at the Broadmoor Hotel, a resort in Colorado, for a collective reminiscence of their respective decisions and doubts concerning the fall of the Berlin Wall and the unification of Germany.
NPQ had exclusive rights to distribute an edited transcript of this fascinating collective memoir. On the 20th anniversary of the fall of the Berlin Wall, we offer it again as an historical document.
Mikhail Gorbachev | During the Chernenko funeral, when I spoke with George Bush (then vice president) and Margaret Thatcher, I was also talking with the leaders of the Eastern European countries. I said to all of them: “I want to assure you that the principles that used to just be proclaimed—equality of states and non-interference in internal affairs—will now be our real policy. Therefore you bear responsibility for affairs in your own country. We need perestroika and will do it in our own country. You make your own decision.” I said this was the end of the Brezhnev Doctrine.
I must say they all took a rather skeptical attitude. They thought, “Well, Gorbachev said something about troop reductions at the United Nations. He is talking about reform at home. He must be in bad shape. He will improve things a little, and then the Soviet Union will go back to its old ways. This is playing the game that is usual with Soviet leaders.”
During my years in power, we stuck to the policy I announced. We never interfered, not militarily and not even politically. When Gustav Husak from Czechoslovakia and others came to us, we told them we would help them to the extent possible, but “your country is your responsibility.”
George H.W. Bush | We were skeptical (about Gorbachev’s proclamations on non-interference). We were cautious. We were prudent. We didn’t want to provoke something inside these Eastern European countries that would compel the Soviet leadership to take action.
I remember going to Poland as vice president to visit Gen. Wojciech Jaruzelski who, incidentally, felt that, of all the Eastern European leaders, he was personally closest to you. We had difficulty figuring out how much freedom would be permitted. And I think Jaruzelski also had difficulty figuring that out.
François Mitterrand | The events in Poland were highly symbolic, but no more. The trade unions were awakened with Solidarity, but the Soviet Union never stopped controlling the evolution of events there as it did in Czechoslovakia. What brought everything down was the inability to control the fantastic migration out of East Germany into Hungary and Czechoslovakia, and later to West Germany. That was the end for the Soviet empire.
If Gorbachev had chosen to use force in those countries under Soviet sway, none could have resisted. But he made it known that he considered that option an historical blunder. The very moment that Gorbachev said to the president of the GDR (East Germany) that he did not intend to use force to solve the crisis, that this was a new day and a new deal, that was the end. This was when the big shift occurred. The fault line was not in Warsaw or Prague. It was in East Berlin.
So, the Communist leaders in Germany continued to be Communist leaders, but they no longer led anything. This was a truly popular, peaceful revolution against which they could do nothing. After that, it all broke down, leading to the transformation of Europe and to German unity.
Bush | When the Berlin Wall came down, we didn’t know whether there were elements inside the Soviet Union that would say “enough is enough, we are not going to lose this crown jewel, and we already have troops stationed there.”
In an interview at the time in the Oval Office, I was asked why I didn’t share the emotion of the American people over the fall of the Berlin Wall. Leaders of the opposition in Congress were saying that I ought to go and get up on top of the Berlin Wall with all those students to show the world how we Americans felt.
I felt very emotional, but it was my view that this was not the time to stick our fingers in the eyes of Mikhail Gorbachev or the Soviet military. We were in favor of German unity early on and felt events were moving properly.
So, we didn’t want to do something stupid, showing our emotion in a way that would compel elements in the Soviet Union to rise up against Gorbachev.
Gorbachev | We were not naive about what might happen. We understood that what was under way was a process of change in the civilization. We knew that when we pursued the principle of freedom of choice and non-interference in Eastern Europe that we also deprived the West from interfering, from injecting themselves into the processes taking place there.
As for what was happening within the Soviet leadership at the time, I wouldn’t have been able to launch the far-reaching process of reforms alone. There was a group of reformers around me in the very first months of being in office, and we set out to change personnel, including in the Politburo and in the provinces, and replace them with fresh forces. It was also at this time—in 1986 and 1987—when I thought that we should expand the democratic process. If we didn’t involve the citizens, the bureaucrats would eventually suppress all reforms. Without these changes, I would have met the fate of Khrushchev. Of course, it was not a smooth process.
Margaret Thatcher | Unlike George Bush, I was opposed to German unification from early on for the obvious reasons. To unify Germany would make her the dominant nation in the European community. They are powerful, and they are efficient. It would become a German Europe.
But unification was accomplished, really, very much without consulting the rest of Europe. We were always amazed that it happened. My generation, of course, remembers that we had two world wars against Germany, and that it was a very racist society in the second. Those things that took place in Germany could never happen in Britain.
I also thought it wrong that East Germany, whom which, after all, we fought against, should be the first to come into the European Community, while Poland and Czechoslovakia, whom we went to war for, had to wait. They should have been free in 1945 but were kept under the Communist yoke until the collapse of the Soviet Union and, even now, are not sufficiently integrated into Europe and suffer from protectionism.
Bush | To be very frank, we had our differences with Lady Thatcher and François Mitterrand. Perhaps it was because I didn’t share their concerns based on the histories of the two world wars. Maybe it is because America is removed and separated.
But I felt that German unification would be in the fundamental interest of the West. I felt the time had come to trust the Germans more, given what they had done since the end of World War II.
I was convinced, also, that Helmut Kohl would not take a united Germany out of NATO. I was convinced he would opt for the West and not neutrality between NATO and the Warsaw Pact as Mr. Gorbachev wanted. The whole process moved faster than any of us thought, including Chancellor Kohl. President Mitterrand was in the middle of all this...
Mitterrand | The issue was whether unification was a certainty, or could it be prevented?
Permit me to paint a short historical frame for my thinking at the time:
Through the centuries, French leaders, and the rest of Europe’s leaders, thought it was appropriate to maintain a division of the German people among kings, princes, bishoprics, divergent interests, Prussia, the Rhineland, Bavaria. But history went through and the Reich built itself a nation. This people without borders who were looking for boundaries for such a long time found them.
The first Reich became strong between 1870 and 1919. Then there was a second Reich which was victorious and then defeated. Millions died. The destruction of Germany itself was extraordinary. But the search for boundaries wasn’t over.
The initial objective of Hitler in Mein Kampf was to gather all the Germans, scattered as they were from the Sudetenland to Austria and as ethnic concentrations all across Europe. He originally thought it would be a mistake to make war with England because there was no land for a Reich there. But there was land available east of the Ukraine. So, (Adolf) Hitler thought then, there should be no move westward. Yet in power he did the opposite. And then is when they began to lose. Germany was destroyed and divided again.
So, the Germans themselves had a century of memories of horrible destruction from whenever they tried to get together. It thus was possible after World War II to realistically dream that you could divide Germany even further. Charles de Gaulle wanted to split Germany into five components. He knew that if you go back through the last centuries of history, the Germans were divided into many more parts—Hannover, Wurtemberg, Batavia and a few others dominated by Prussia for only a short time after the Battle of Sadowa in 1866. The links were not really very strong, historically speaking.
Despite all this, and despite the artificial division into East and West, when the Berlin Wall came down in 1989 the German nation existed. In legal terms, the borders were recognized by the outside world. The German Democratic Republic as well as the Federal Republic were recognized as sovereign countries.
So the issue by 1989 to 1990 was not whether German unification was good or not for France—certainly it was safer to have a Germany of 60 million rather than a nation of 80 million. It was more convenient to have Germany divided.
But there was nothing anyone could do. Not the superpowers. Not the East German military. There was no coup. There was no rioting. The wall just fell. There was a popular revolution in which the people in the streets imposed their views on the whole world.
Thus while Margaret and I shared the same historical fears about a unified Germany, we differed here. I believed it was a done deal that no one could undo. As early as July, 1989, I was saying that if Germany wanted to reunify democratically, after a universal vote and peacefully, then it was inevitable. And that is what happened.
In the end, there was a rush to reunification that overruled all treaties. In that process, each of us had a viewpoint we held as more important than the other’s.
The United States was thinking primarily of NATO. I was thinking primarily in terms of borders. I did not want Germany to become unified without recognizing both its eastern and western borders.
Germany certainly did not know what it should do. When Chancellor Kohl went before the Bundestag in November, 1989, and proposed his 10 points on how to cope with what had happened, reunification was not one of the 10. He was thinking then of a confederation between East and West Germany.
Gorbachev | The German question was the nerve center of our European policy. You will recall that the Soviet position after World War II was that Germany should be united—but as a democratic, neutral and demilitarized country. But that did not happen.
When West German President Richard von Weiszacker came to see me when I had first become general secretary and asked about my views on Germany, I told him that as result of the war and the system created after the war, two Germanys were an historic reality. History had passed its judgment. Perhaps Germany would reunify in five or 10—or 100—years. That was my position then.
At the same time, the Helsinki Process, begun in 1975, was under way. That consolidated the postwar realities, among them of a divided Germany, and made it possible for us to normalize relations with Europe. We then became engaged in widespread cooperation with West Germany. Together, East and West Germany were our biggest economic and trade partners. The Federal Republic, to my mind, had also settled all those frontier issues President Mitterrand raised by signing treaties with Poland and Czechoslovakia. All this created the groundwork for the movement to a new situation.
Of decisive importance, though, was the launching of perestroika in the Soviet Union. It affected public opinion in all the central and Eastern European countries, but especially in East Germany.
When I went to the GDR to participate in the 40th anniversary celebrations in October, 1989, there was a torchlight parade organized by the leaders. The marchers were carefully selected from 28 districts around the GDR. They were people who were supposed to be “reliable.” But they began to shout slogans demanding democracy and perestroika for the GDR.
The Polish premier came to me and said: “This is the end.” This had become the reality. And politicians have to accept realities.
For us, the German reunification issue was the most difficult one. For President Bush and the US administration, the key issue was the future of NATO. And, today, as we see how NATO is being pushed forward instead of a European process of building common institutions, we understand why it was their concern. That is a problem.
The president of France was concerned about borders and territory. Mrs. Thatcher had geopolitical concerns about who would dominate Europe. Everyone had questions.
But I can tell you those questions cannot even be compared with the problems the Soviet leadership was facing given our enormous sacrifices during the war. So, for us, taking the decision on German unification was not easy. We had to go a very long way. We thought the process would take a long time and would be coordinated with the building of new European institutions under the umbrella not of the Americans, but of a European process.
Like Chancellor Kohl, we thought that initially there would be some kind of association of German states, a confederation perhaps.
Then history began to speak when the masses created a new reality more rapidly than any of us were prepared for. Suddenly all these questions were put in a new frame.
We had ended the Cold War and said, as George Bush and I did in Malta, that we would no longer regard each other as enemies. We had come a long way in opening freedom in our country. We dismantled the totalitarian system, launched perestroika in the Soviet Union and reforms in Eastern Europe. The entire world had moved into a new stage of development.
Was all this to be sacrificed by trying to stop what the Germans themselves wanted by moving in troops? No. Only the political process was available to us. And the political process is constrained by the realities of what the people want. We had to recognize the free expression of the Germans.
President Bush was right about Germany. The Germans had accepted democratic values. They had behaved responsibly. They had recognized their guilt. They had apologized for that past, and that was very important.
So as difficult as it was, it was inevitable that the Soviet leadership took decisions consistent with this reality.
Bush | Our concern was not simply NATO. We were very concerned about the question of eastern borders. I personally worked with Chancellor Kohl and the Polish leaders on this. The Poles wanted a treaty which Chancellor Kohl wasn’t prepared to agree to until the unified Congress of the Bundestag could vote on it.
Kohl came out with his 10-point plan on November 28, and you and I met on December 2 in Malta. If I am not mistaken, you told me then that whatever the Germans themselves wanted to do—self-determination—was OK with the Soviet Union. That relieved our concerns about the use of force.
The only differences we had on German unification, I readily confess, were with Margaret.
Gorbachev | Yes, indeed I said that to you at Malta. I said the same thing to Chancellor Kohl a little while later, in January and February. But, still, my position was that German unification should be a protracted process. At Camp David in 1990, we also pressed the Soviet view that a united Germany should remain neutral between the pacts. And I saw, at the Vienna discussions, that (Soviet Foreign Minister Eduard) Shevardnadze was alone on the neutrality position.
So, we agreed there at Camp David that we would each proclaim what we thought, but that it was for the German people to decide. The united Germany decided that it wanted to be a member of NATO, and I had to accept that given reality.
Thatcher | There had obviously been some discussions between us, and I think a number of people shared my fear that there is something in the character of the German people which led to things which should never have happened. To this day, I cannot understand why so many Germans, why these remarkable people who are so highly intellectual—their science is marvelous, their music is wonderful, they have a high degree of efficiency in industry—let Hitler do what he did.
As President Mitterrand said, Germany only became one country in 1870, and then it started wars. There is something in that which I still fear. When you get some of the Germans demonstrating against immigrants in rather terrible ways, then that fear all comes back.
Now, I feel you facilitated the reunification. You could say it was inevitable. It wasn’t. Political leaders are not there to accept reality. I think we are there to change inevitability—certainly into love of freedom. And you did move in the right direction morally.
In any event, now Germany is once again very powerful. Her national character is to dominate. Added to Germany, you now have Austria in Europe, making the German factor bigger.
President Mitterrand and I know. We have sat there at the table very often indeed. Germany will use her power. She will use the fact that she is the largest contributor to Europe to say, “Look, I put in more money than anyone else, and I must have my way on things which I want.” I have heard it several times. And I have heard the smaller countries agree with Germany because they hoped to get certain subsidies. The German parliament would not ratify the Maastricht Treaty unless the central bank for a single currency was based there. What did the European Union say? Yes, you shall have it.
Now, that is flatly contrary to all my ideals. Some people say you have to anchor Germany into Europe to stop these features from coming out again. Well, you have not anchored Germany to Europe, but Europe to a newly dominant Germany. That is why I call it Germany Europe.
This flies in the face of the history of what has happened to empires in Europe in this century: They all collapsed. The German empire collapsed in war. The Austro-Hungarian empire collapsed in war. The Turkish empire collapsed in war. That collapse of empire was followed by political collapse.
President Mitterrand and I speak up for political reasons. We brought our colonial territories up to independence with a rule of law. And so the French empire went, the British empire went, the Dutch empire went. So did the Belgian, the Spanish and the Portuguese. In their stead, you now have 187 nation states.
Later, the Soviet Union collapsed.
Gorbachev | Yes, I, too, like Mrs. Thatcher, was thinking about the dangers associated with German unification. But I was acting at that time in full accord with my moral position and with my political analysis. And we did sign treaties that placed obligations on a unified Germany regarding the ground rules of international behavior and borders.
Like Mrs. Thatcher, I was also struck by the more recent events in certain parts of Germany where reactionary elements were provoking clashes between Germans and migrants.
And I must say that public opinion in our country, and public opinion as well as the government in Germany, responded in a very responsible way.
I went to Germany at the time of these events [the firebombing of the home of Turkish immigrants in 1992—ed.] and spoke to a group of 35,000 workers at a Volkswagen factory. I told them that when the Soviet leadership had taken a positive decision on German unification we assumed that Germany had changed, that the German people were committed to democracy, that Germany would be cooperating with other nations and sharing the responsibility for the future of Europe, that the German people would not be provoked into clashes with migrants.
I must say that the workers responded with applause that could have made the roof fall in. I have this hope for Germany.
George H.W. Bush, Margaret Thatcher, Mikhail Gorbachev, FranÇois Mitterrand
| Berlin Duvarı'nın Güz anımsatarak |
Eski Başkan George HW davetlisi Şubat 1995 yılında, at Bush ve Uluslararası Politika, Margaret Thatcher, Mihail Gorbaçov ve François Mitterrand için Forumu ve kendi kararlarını kolektif bir anımsama için Broadmoor Hotel, Colorado'da bir tatil, de, Bush ile birlikte, birlikte oturdu Berlin düşmek şüphe duvar ve Almanya'nın birleşmesi.
NPQ bu büyüleyici toplu anı düzenlenmiş transkript dağıtmak için özel haklar vardı. Berlin Duvarı'nın yıkılışının 20. yıldönümünde, bir tarihi belge olarak tekrar sunuyoruz.
Mihail Gorbaçov | George Bush (o zaman başkan yardımcısı) ve Margaret Thatcher ile konuştu Çernenko'nun cenaze sırasında, ben de Doğu Avrupa ülkelerinin liderleri ile konuşuyordu. Hepsine şöyle dedi: "Ben kullanılan ilkeler sadece-şimdi bizim gerçek politika olacak eyalet ve içişlerine karışmama ilan-eşitlik olması sizi temin etmek istiyorum. Bu nedenle kendi ülkesinde işler için sorumluluk taşımaktadır. Biz ve perestroika gerek kendi ülkesinde bunu yapacağız. Kendi karar. "Ben bu Brejnev Doktrini sonu olduğunu söyledi.
Ben hepsi oldukça şüpheci tutum aldı söylemek gerekir. Onlar Şey, Gorbaçov, Birleşmiş Milletler askerlerinin indirimi hakkında bir şeyler söyledi "diye düşündüm. Evde reform bahsediyor. O kötü durumda olması gerekir. O işler biraz artıracak sonra Sovyetler Birliği'nin eski günlerine geri dönecektir. Bu Sovyet liderleri ile olağandır oyun oynuyor. "
güç benim yıllarda, biz ilan politika yapışmış. Biz askeri ve hatta siyasi müdahale olmadı. Çekoslovakya'dan Gustav Husak ve diğerleri bize geldiğinde, biz, ama mümkün olduğunca onlara yardımcı olacağını söyledi "Ülkenizin sizin sorumluluğunuzdadır."
George H.W. Bush | Biz (karışmama hakkında Gorbaçov'un beyannamede) şüpheliydi. Biz ihtiyatlı idi. Biz ihtiyatlı idi. Biz harekete geçmeye Sovyet liderliği zorlamak istiyorsunuz, bu Doğu Avrupa ülkeleri içinde bir şey kışkırtmak istemiyordu.
Ben tesadüfen, tüm Doğu Avrupa liderlerinin, bizzat size en yakın olan, hissettim kim General Wojciech Jaruzelski ziyaret etmek için başkan yardımcısı olarak Polonya gittiğimi hatırlıyorum. Biz zorluk izin olacağını ne kadar özgürlük bulmaktan vardı. Ve ben Jaruzelski de zorluk olduğunu bulmaktan olduğunu düşünüyorum.
François Mitterrand | Polonya'da olaylar çok, ama artık sembolik edildi. Sendikalar, ancak Dayanışma uyandı edildi Sovyetler Birliği'nin Çekoslovakya olduğu gibi orada olayların evrimi hiç yılmadım. her şeyi getirdi Ne aşağı Macaristan ve Çekoslovakya ve daha sonra Batı Almanya'ya içine Doğu Almanya fantastik göç kontrol edememe idi. Ki Sovyet imparatorluğu için sonu oldu.
Gorbaçov Sovyet egemenliği altındaki ülkelerde kuvvet kullanmayı tercih olsaydı, hiç karşı olabilir. Ama o bu seçeneği bir tarihî gaf olarak bilinmektedir yaptı. Andan Gorbaçov, bu yeni bir gün ve son kez yeni bir anlaşma olduğunu, krizi çözmek için güç kullanmak niyetinde olmadığını GDR (Doğu Almanya) başkanı söyledi. Bu büyük değişim meydana zamandı. Fay hattı Varşova ya da Prag değildi. O Doğu Berlin oldu.
Böylece, Almanya Komünist liderler Komünist liderler olmaya devam etti, ama artık bir şey oldu. Bu da karşı onlar hiçbir şey yapamadı gerçekten popüler, huzurlu bir devrimdi. Bundan sonra, bütün Avrupa dönüşümü ve Alman birliğinin yol bozuldu.
Bush | Berlin Duvarı aşağı geldiğinde, "ve, artık yeter, bu mücevheri kaybetmek gidiş değildir zaten asker orada konuşlu var." derdi Sovyetler Birliği içindeki unsurlar orada olup olmadığını bilmiyordum
Oval Office zamanda bir röportajda, ben Berlin Duvarı'nın yıkılmasının üzerinden Amerikan halkının duygu payı niye istendi. Kongrede muhalefet liderleri gitmek için ben gerektiğini ve biz Amerikalılar nasıl hissettiğini dünyaya göstermek için tüm öğrenciler ile Berlin Duvarı'nın üstüne kalkıp diyordun.
Ben çok duygusal hissettim, ama bu Mihail Gorbaçov veya Sovyet askeri gözünde parmaklarımın sopa zaman olmadığı Benim görüşüme oldu. Biz erken Alman birliğinin lehine idi ve olayları doğru ilerliyorlardı hissettim.
Bu yüzden, biz Sovyetler Birliği'nde elemanları Gorbaçov karşı ayaklanmaya mecbur olacak bir şekilde bizim duygu gösteren, aptalca bir şey yapmak istemiyordu.
Gorbaçov | Biz ne olacağını kestirmeye hakkında saf değildi. Biz bu şekilde altında ne medeniyet bir değişim süreci olduğu anlaşılmaktadır. Biz Doğu Avrupa'da seçim ve müdahale etmeme özgürlüğü prensibi takip zaman biz de orada yer alan süreçlerinde kendilerini enjekte edilen, müdahale Batı yoksun olduğunu biliyordu.
zamanda Sovyet liderliği içinde neler olduğunu gelince, ben yalnız reformların geniş kapsamlı sürecini başlatmak mümkün olmazdı. ofiste olmanın ilk aylarında çevremdeki reformcular bir grup vardı, ve biz, Politbüro ve illerde de dahil olmak üzere, personel değişimi ve yeni güçler bunların yerine yola çıktı. Ona da bu sefer-1986 ve 1987-I biz demokratik süreci genişletmek gerektiğini düşündüğüm sırada. biz vatandaşlar dahil olmadıysa, bürokratlar sonunda tüm reformların bastıracaktır. Bu değişiklikler olmadan, Kruşçev kaderi tanıştım olurdu. Tabii ki, düzgün bir süreç değildi.
Margaret Thatcher | George Bush aksine, bilinen nedenlerle erken Alman birleşmesine karşı çıktı. Almanya Avrupa topluluğunda ona egemen ulus yapacak birleştirmek için. Onlar güçlü ve bunlar verimlidir. Bir Alman Avrupa olacaktı.
Ancak birleşmenin çok Avrupa'nın geri kalanı danışmadan, gerçekten başarılı oldu. Biz her zaman oldu ki şaşırdılar. Benim kuşak, elbette, biz, Almanya'ya karşı iki dünya savaşı olduğunu ve ikinci bir çok ırkçı bir toplum olduğunu hatırlar. Almanya'da gerçekleşti Bu şeyler İngiltere'de asla olamazdı.
Ben de beklemek zorunda kaldı Polonya ve Çekoslovakya, biz savaşa gitti, süre, tüm sonra, biz karşı savaşan Doğu Almanya, Avrupa Topluluğu girmesine ilk olmalıdır bunun yanlış olduğunu düşündüm. Onlar ancak 1945 yılında serbest olması gerekirdi Sovyetler Birliği'nin çöküşüne kadar Komünist boyunduruğu altında tutuldu ve şimdi bile, yeterince Avrupa'ya entegre değildir ve korumacılık muzdarip.
Bush | çok dürüst olmak gerekirse, biz Lady Thatcher ve François Mitterrand ile farklılıklarımız vardı. Ben iki dünya savaşının tarihleri dayalı kaygılarını paylaşmak çünkü Belki de öyleydi. Amerika kaldırılır çünkü ayrılmış Belki de öyledir.
Ama Almanya'nın birleşmesi Batı'nın temel çıkarına olacağını hissettim. Ben zaman onlar İkinci Dünya Savaşı'nın sona ermesinden bu yana ne yaptığını göz önüne alındığında, daha Almanlar güven gelmişti hissetti.
Ben Helmut Kohl NATO'nun bir birleşik Almanya yaptırmayan olacağını, ayrıca, ikna oldu. Bay Gorbaçov istediği gibi o NATO ve Varşova Paktı arasında Batı değil, tarafsızlık tercih düşünmüştü. Tüm süreç Şansölye Kohl de dahil olmak üzere, daha hızlı bize herhangi bir düşünce daha taşındı. Cumhurbaşkanı Mitterand bütün bunların ortasında da ...
Mitterrand | Konu ya da birleşme bir kesinlik olup olmadığı idi o önlenebilirdi?
Bana zaman benim düşünme için kısa bir tarihsel çerçeve boya İzni:
yüzyıllar, Fransız liderler ve Avrupa'nın liderleri geri kalanı sayesinde, krallar arasında Alman halkının bir bölümü korumak için uygun olduğunu düşündüm, prensler, piskoposluk, farklı ilgi alanları, Prusya, Ren, Bavyera. Ama tarih ve geçti Reich kendini bir ulus inşa etti. Böyle uzun bir süre sınırları arıyorlardı sınırları olmayan bu insanlar onlara bulundu.
Birinci Reich 1870 ve 1919 arasında güçlü oldu. Sonra muzaffer sonra yenildi ikinci bir Reich vardı. Milyonlarca öldü. Almanya kendisi imha olağanüstü idi. Ama sınırları için arama sona ermemişti.
Mein Kampf yılında Hitler'in ilk hedefi, Avusturya Sudetenland arası ve Avrupa genelinde tüm etnik konsantrasyon gibi dağınık tüm Almanlar, toplamak olmuştur. O aslında orada bir Reich için bir arazi vardı çünkü İngiltere ile savaş yapmak için bir hata olacağını düşündüm. Ama arazi mevcut Ukrayna'nın doğusunda vardı. Yani, Hitler sonra düşündüm (Adolf), batıya doğru bir hareket olmalıdır. Henüz iktidarda o karşısında yaptı. Ve sonra da kaybetmeye başladı olmasıdır. Almanya yıkılmış ve tekrar ayrılmıştır.
Bu yüzden, Almanların kendilerini bir araya getirmeyi denedim her gelen korkunç imha anılar bir yüzyıl oldu. Böylece gerçekçi rüya Dünya Savaşı'ndan sonra mümkün oldu hatta daha da bölmek Almanya söyledi. Charles de Gaulle beş bileşen haline Almanya bölmek istiyordu. O senin tarihin son yüzyıllar boyunca geri gidersek, Almanlar ayrıldı biliyordum çok fazla parça-Hannover, Wurtemberg, Batavia ve 1866 yılında Sadowa Savaşı'ndan sonra sadece kısa bir süre için Prusya hakim birkaç diğerleri. Bağlantılar tarihsel konuşan, gerçekten çok güçlü değildi.
Doğu ve Batı Berlin Duvarı'nın Alman milletinin varlığını 1989 yılında indi içine yapay bölünme Tüm bunlara rağmen, ve rağmen. hukuk açısından, sınırları dış dünya tarafından kabul edildi. Alman Demokratik Cumhuriyeti de Federal Almanya Cumhuriyeti'nin egemen bir ülke olarak kabul edildi.
1990-1989 tarafından konu Yani Almanya'nın birleşmesi Fransa için ya da iyi olup olmadığını değil, kesinlikle 80 milyonluk bir ulus yerine 60 milyon Almanya için daha güvenli oldu. Daha Almanya bölünmüş olması kolay oldu.
Ama hiçbir kimsenin yapabileceği vardı. Değil süper. Değil Doğu Alman askeri. hiçbir darbe yoktu. hiçbir kargaşa vardı. Duvar sadece düştü. hangi sokakta insanların bütün dünya üzerinde kendi görüşlerini empoze bir halk devrimi oldu.
Böylece Margaret ve ben burada farklı bir birleşik Almanya aynı tarihsel korkularını paylaştı süre. Bunu hiç kimse geri verebilecek bitmiş bir anlaşma olduğuna inanıyordu. Temmuz ayı başlarında, 1989, ben Almanya evrensel bir oylamadan sonra, demokratik yeniden birleştirme istiyorsa ve barışçıl diyordu olarak, o kaçınılmaz olduğu gibi. Ve bu böyle olmuştu.
Sonunda, bütün anlaşmaları iptal yeniden birleşmesi için bir acele vardı. Bu süreçte, her birimiz biz daha başka çok daha önemli tutulan bir bakış açısı vardı.
Amerika Birleşik Devletleri NATO'nun öncelikle düşünüyordum. Ben sınırları açısından öncelikle düşünüyordum. Ben Almanya gerek doğu ve batı sınırları tanımadan birleşik olmak istemiyordu.
Almanya kesinlikle ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Şansölye Kohl, Kasım 1989 yılında Bundestag önce gittiğinde neler olduğunu ile nasıl başa çıkacakları konusunda yaptığı 10 puan önerilen, birleşmenin 10 biri değildi. O Doğu ve Batı Almanya arasında bir konfederasyon sonra düşünüyordum.
Gorbaçov | Alman soru bizim Avrupa politikasının sinir merkezi oldu. Eğer Dünya Savaşı'ndan sonra Sovyet pozisyon Almanya birleşmiş olmalıdır-ama, tarafsız, demokratik ve askerden arındırılmış bir ülke olarak hatırlamak olacaktır. Ama bu olmadı.
Batı Almanya Cumhurbaşkanı Richard von Weiszacker ben ilk genel sekreteri olmuştu zaman beni görmeye geldiğinde ve Almanya benim görüşleri sorulduğunda, ben savaş ve savaş sonrası oluşturulan sistemin sonucu olarak, iki Almanya'nın tarihsel bir gerçeklik olduğunu söyledim. Tarih kararında geçmişti. Belki Almanya beş ya da 10 veya 100 yıl içinde yeniden birleştirmek istiyorsunuz. O zaman benim konum oldu.
Aynı zamanda, 1975 yılında başlamış Helsinki Süreci, yol altındaydı. bölünmüş bir Almanya aralarında bu konsolide savaş sonrası gerçekleri, ve mümkün bizi Avrupa ile ilişkileri normale döndürmek için yaptı. Daha sonra Batı Almanya ile yaygın işbirliği içinde nişanlandılar. Birlikte, Doğu ve Batı Almanya'nın en büyük ekonomik ve ticari ortağı idi. Federal Cumhuriyeti, zihnimde, ayrıca Cumhurbaşkanı Mitterand Polonya ve Çekoslovakya ile anlaşmalar imzalayarak yükseltilmiş tüm bu sınır sorunları yerleşmişlerdi. Tüm bu yeni duruma hareketi için zemin oluşturdu.
belirleyici öneme rağmen, Sovyetler Birliği'nde perestroika lansmanı oldu. O Doğu Almanya tüm Orta ve Doğu Avrupa ülkelerinde, özellikle de kamuoyunu etkiledi.
Ben Ekim 1989 yılında 40. yıldönümü kutlamalarına katılmak üzere GDR gittiğimde, liderler tarafından organize edilen bir fener geçit töreni vardı. Yürüyüşçülerin dikkatle GDR yaklaşık 28 ilçe seçilmiştir. Onlar gerekiyordu insanlardı "güvenilir." Ama GDR için demokrasi ve perestroika isteyen sloganlar bağırmaya başladı.
Polonya başbakanı bana geldi ve dedi ki: ". Bu sonu" Bu gerçek oldu. Ve politikacıların gerçekleri kabul etmek zorunda.
Bizim için, iki Almanya'nın birleşmesinin sorunu en zor biriydi. Başkan Bush ve ABD yönetimi için en önemli konu NATO'nun geleceği idi. Ve bugün, NATO ortak kurum binasının bir Avrupa sürecinin ileriye yerine itiliyor nasıl gördüğünüz gibi, biz onların endişe neden anlıyorum. Bu bir sorundur.
Fransa cumhurbaşkanı sınırları ve bölge konusunda kaygıları vardı. Bayan Thatcher Avrupa'da hakim kimin hakkında jeopolitik kaygılar vardı. Herkes soru vardı.
Ama ben bu sorulara bile Sovyet liderliğinin savaş sırasında bizim çok büyük fedakarlıklar verilen karşı karşıya olduğu sorunlar ile karşılaştırıldığında olamaz söyleyebilirim. Bu yüzden, bizim için, Alman birleşmesine ilişkin kararın kolay değildi. Biz çok uzun bir yol gitmek zorunda kaldı. Ama bir Avrupa süreci, süreç ve uzun bir zaman alacağını Amerikalılar değil şemsiyesi altında yeni Avrupa kurumlarının bina ile koordineli olacağını düşündüm.
Şansölye Kohl gibi, başlangıçta, bir konfederasyon belki Alman devletlerinin dernek çeşit olacağını düşündüm.
Sonra tarihin kitlelerin daha hızlı her ikimiz için hazırlanmış daha yeni bir gerçeklik yarattı zaman konuşmaya başladı. Aniden bütün bu soruların yeni bir çerçeve koymak vardı.
Biz Soğuk Savaş sona erdikten ve dedi ki, George Bush ve ben artık düşman olarak birbirleriyle ilgili olacağını, Malta olduğu gibi. Ülkemizde özgürlük açılış uzun bir yol gelmişti. Biz totaliter sistem tasfiye, Sovyetler Birliği ve reformlar Doğu Avrupa'da da perestroyka başlattı. Tüm dünya yeni bir gelişme evresi içine taşınmıştı.
Tüm bu durdurmaya çalışırken tarafından kurban edilecek miydi ne kendilerini asker olarak hareket ettirerek istediği Almanlar? Hayır sadece siyasi sürece bizim için mümkün oldu. Ve siyasi sürece daha ne istiyorum gerçekleri ile sınırlandırılmıştır. Biz Almanların özgürce ifade tanımak zorunda kaldı.
Başkan Bush, Almanya haklıydı. Almanlar demokratik değerleri kabul etmişti. Onlar sorumlu davranmıştı. Onların suçluluk kabul vardı. Onlar, o geçmiş için özür diledi vardı ve çok önemliydi.
Böylece her şey olduğu gibi, zor Sovyet yönetiminin kararları bu gerçeği ile tutarlı aldı kaçınılmazdı.
Bush | Bizim endişemiz NATO sadece değildi. Biz çok doğu sınırlarının soru endişe edildi. Ben şahsen Şansölye Kohl ve bu konuda Polonya liderleri ile birlikte çalıştı. Polonyalılar Şansölye Kohl üzerinde oy verebilecek Bundestag birleşik Kongresi kadar kabul etmeye hazır değildi bir antlaşma istiyordu.
Kohl 28 Kasım'da yaptığı 10 maddelik planı ile geldi, ve sen ve ben Malta'da 2 Aralık'ta bir araya geldi. Yanılmıyorsam değilim, siz Almanlar kendilerini do-self-determinasyon-Sovyetler Birliği ile OK istedim ne olduğunu o zaman söyledi. Bu kuvvet kullanımı hakkında endişeler rahatladım.
biz Almanya'nın birleşmesi vardı tek fark, ben kolayca itiraf, Margaret ile alındı.
Gorbaçov | Evet, gerçekten sana Malta için söyledi. Ben Ocak ve Şubat aylarında Başbakan Kohl aynı şeyi bir süre sonra "dedi. Ama, yine de benim yerime o Almanya'nın birleşmesi uzun süren bir süreç olmalı idi. 1990 yılında Camp David, biz de bir birleşik Almanya anlaşmalar arasında tarafsız kalması gerektiğini Sovyet görmek bastırdı. Ve ben (Sovyet Dışişleri Bakanı Eduard) Şevardnadze tarafsızlık konumunu yalnızdım Viyana tartışmalar, at gördüm.
Bu yüzden, biz her biz ne düşündüğünü ilan edeceğini ancak Alman halkının karar vermek için olduğunu Camp David'de orada kabul etti. Birleşik Almanya, NATO üyesi olmak istedim karar verdi, ve onun verdiği gerçeği kabul etmek zorunda kaldı.
Thatcher | besbelli Aramızda bazı tartışmalar olmuştu ve ben insanların bir takım olmuş asla şeyler neden Alman halkının karakteri bir şey olduğunu korkumu paylaştı düşünüyorum. Bu gün için, ben anlayamıyorum neden bu kadar çok Almanlar, neden olan bu olağanüstü insanlar bu yüzden son derece entelektüel-onların bilim, onlar sanayi-Hitler izin verimliliğin yüksek derecede var, onların müziği harika muhteşem bir şey yaptı ne.
Cumhurbaşkanı Mitterand dediği gibi, yalnızca Almanya ve 1870 yılında bir ülke oldu o zaman savaşları başladı. hangi o hala korku bir şey var. Eğer korku, o zaman çok korkunç şekillerde göçmenlere karşı gösteren Almanlar bazı gelince hepsini geri geliyor.
Şimdi, seni yeniden birleşme kolaylaştırdı hissediyorum. Bunu kaçınılmaz olduğunu söyleyebiliriz. Değildi. Siyasi liderlerin gerçeği kabul etmek yok. Sanırım özgürlük aşka kaçınılmazlığı-kesinlikle değiştirmek için orada olduğunu düşünüyorum. Ve ahlaki doğru yönde hareket yaptı.
Her durumda, şimdi Almanya bir kez daha çok güçlü. Onun ulusal karakter hakim olmaktır. Almanya eklendi, artık Alman faktörü büyük yapım Avrupa'da Avusturya var.
Cumhurbaşkanı Mitterrand ve biliyorum. Sık sık gerçekten masada orada oturdum. Almanya gücünü kullanacaktır. O, demek Avrupa'ya en büyük katkıyı olduğu gerçeğini kullanacağız "Bak, ben herkesten daha fazla para koymak, ve ben istiyorum şeylerle yolu olmalı." Bunu birkaç kez duymuştum. Ve ben de bazı sübvansiyonlar almak için umut çünkü küçük ülkeler Almanya katılıyorum duydum. tek bir para birimi için Merkez Bankası'nın orada dayanıyordu sürece Alman parlamentosu Maastricht Antlaşması onaylamayı olmaz. Ne yaptı Avrupa Birliği demek? Evet, onu alacaksın.
Şimdi, bu kesin bir dille tüm ideallerine aykırıdır. Bazı insanlar tekrar dışarı çıkmasını bu özellikleri durdurmak için Avrupa'ya doğru Almanya çapa gerektiğini söylüyorlar. Iyi, bir yeni baskın Almanya Avrupa'ya, ama Avrupa'ya demir atmış değil. Ben Almanya'da Avrupa diyorum.
Bu bu yüzyılda Avrupa'da imparatorlukların ne oldu tarihinin karşısında uçar: Hepsi çöktü. Alman imparatorluğunun savaş çöktü. Avusturya-Macaristan imparatorluğu savaş çöktü. Türk imparatorluğu savaşta çöktü. İmparatorluğun bu çöküşü siyasi çöküşü izledi.
Cumhurbaşkanı Mitterrand ve ben siyasi nedenlerle konuşun. Biz bir hukuk kuralı ile bağımsızlık kadar bizim sömürge toprakları getirdi. Ve Fransız imparatorluk gittim İngiliz imparatorluğu gitmiş, Hollanda imparatorluk gitti. Böylece Belçika, İspanyol ve Portekiz yaptı. onların yerine, artık 187 ulus devletler var.
Daha sonra, Sovyetler Birliği çöktü.
Gorbaçov | Evet, ben de, Bayan Thatcher gibi, Almanya'nın birleşmesi ile ilgili tehlikelerin düşünüyordum. Ama benim ahlaki konumu ile ve benim siyasi analizi ile tam uyum içinde o zaman davranıyordu. Ve uluslararası davranış ve sınırların temel kuralları ile ilgili bir birleşik Almanya yükümlülükler yer işareti anlaşmalar yaptı.
Bayan Thatcher gibi, ben de gerici unsurları Almanlar ve göçmenler arasındaki çatışmalar provoke edildi Almanya'nın bazı bölgelerinde daha yeni olaylar vuruldu.
Ve Almanya'da ülkemizde ki kamuoyu ve kamuoyunun yanı sıra hükümet söylemeliyim, çok sorumlu bir şekilde yanıt verdi.
I [1992-ed. Türk göçmenlerin ev firebombing] Bu olaylar sırasında Almanya'ya gitti ve bir Volkswagen fabrikasında 35.000 işçi bir grup konuştum. Ben, Sovyet liderliği Almanya diğer ülkelerle işbirliği olacak ve Avrupa'nın geleceği için sorumluluk paylaşımı Almanya'da Alman halkı demokrasiye bağlı olduğunu, değişmiş olduğu sanılmaktadır Almanya'nın birleşmesi, hakkında olumlu bir karar almıştı zaman söyledim Bu, Alman halkının göçmenlerle çatışma içine tahrik olmaz.
Ben işçi ben Almanya için bu umut var içeri çatı düşüş yapmış olabilirim alkışlarla yanıt olduğunu söylemek gerekir.
