Türkiye Bir Demokratik Superpower Orta Doğu 2010 Güz NPQ

Türkiye: Bir Demokratik Superpower Orta Doğu 2010 Güz NPQ


Origins, Evrim ve Geleceği İslam: Reza Aslan yok ama tanrı Allah yazarıdır.
İstanbulo "İslam ahlakının" yakın tam teşekküllü bir demokrasi için her zamankinden daha Türkiye'ye getirdi dediği için bir taahhüt savunan-A siyasi parti.
Geçen hafta, bir askeri darbe Süleyman Demirel'in demokratik yollarla seçilmiş hükümeti devrilmiş 30 yıl sonra, Türklerin Başbakan Recep Tayyip Erdoğan'ın Adalet ve (onun Türk harfleri AKP tarafından bilinir) Kalkınma Partisi'nin ılımlı İslamcılar tarafından itilmiş anayasa değişiklikleri için yapılan oylamada.
Reformlar, kadın, çocuk ve engelli hakları güçlendirmek Türkiye'nin Hıristiyan ve Kürt azınlık için daha fazla özgürlük sağlamak (tekrar eziyet edilmiş, her ikisi de ve daha önceki hükümetler tarafından dışlanmış), askeri rolünü azaltması, Türkiye'nin kısıtlayıcı iş hukuku relax siyasete ve ülke çapında daha demokratik kurumların oluşturulması için izin verir. Daha da önemlisi, reformların sivil mahkemelerde yargılanması karşı bağışıklığın askeri sıyırma ise sıradan vatandaşlar için daha fazla yasal koruma sağlayan, mahkeme sisteminin yapısını yeniden düzenlemek.
anayasa referandumu rakipleri onu atayan hakim gelir, özellikle de bu başkan ve meclis çok fazla güç devredilirken savundu. Henüz böyle argümanlar seçmenin ikna başarısız, yaklaşık yüzde 60 tanesi AKP Türkiye'nin Avrupa Birliği'ne üyeliği yönünde gerekli bir adım olarak sunduğu reform paketi için oy kullandı. (İlginçtir, AB üyeliği için coşku Türkiye-destek bozulduğunu bile, hiçbir Avrupa Türkiye'den ne istediğini bağlı olarak daha uzun görünüyor ki bu kadar popüler oldu ve 2005-ekonomik ve politik değişimler yüzde 68 den yüzde 54 düştü ama ne Türkler kendileri için istediğiniz gör.)
2002 yılında iktidara geldiğinden bu yana, modelleri kendisini Avrupa'nın muhafazakar Hıristiyan Demokrat partiler, giderek Türk demokrasisinin koruyucusu olarak ordunun kendine atfedilen rol uzakta yontulmuş olan AKP. Yerine, AKP, anayasal demokrasi ve hukukun üstünlüğüne olan bağlılığı yansıtan bir yönetim modeli ile Türk sağladı ama zorla ülkenin dini kimliğini bastırmak gerek kalmadan.
Sadece Türkiye'nin AKP yönetimindeki bir daha özgür, daha liberal, daha kapsayıcı ve daha demokratik bir ülke haline geldi, aynı zamanda ve daha baskın küresel bir güç haline gelmiştir ekonomik büyümenin benzeri görülmemiş bir dönem yaşadı. Gerçekten de, Türk ekonomisinin bu yılın ikinci çeyreğinde GSYİH içindeki bir yüzde 10.3 büyüme gönderme, güçlü küresel durgunluk zamankinden daha dışarı geldi. O Singapur ve Tayvan arkasında dünyanın üçüncü en hızlı büyüyen ekonomisi Türkiye yapar.
Ve henüz AKP kendi saç üzerinde basit bir eşarp yaparken kızlar okula gitmek için izin örneğin, devletin "laik temeller" baltalıyor Türkiye'nin ana muhalefet partilerinin aynı yorgun söylemler karşıya kalmaya devam etmektedir.
Biri Türkiye'nin giderek iddialı dış politikasının son zamanlarda üzerinde el sıkma bir çok olmuştur Amerika Birleşik Devletleri, benzer eleştiriler duyar, İran, Suriye ve Irak ve İsrail'in Filistinlilere tedavi aleni eleştiri ile derinleşen bağlar. Hatta bazıları Türkiye, NATO'nun tek Müslüman üyesi ve Batı ile stratejik ittifak uzaklaşıyor olduğunu yerine bölgedeki Amerikan çıkarlarına karşı bir "İslami eksen" yapı önermiştir.
Bu saçmalıktır. Bu da AKP'nin dış veya iç politika değil, ekonomik ve ulusal güvenlik çıkarlarının sürücüler İslam değildir. Türkiye Orta Doğu, Orta Asya ve İran Körfezi üzerindeki diplomatik çabaların odak olmuşsa onun ekonomik büyüme değil, Avrupa ve ABD'nin nereden geldiğini, çünkü öyle.
Ayrıca, Türkiye'nin daha güçlü dış politika ve bölgedeki çatışmalarda arabulucu olarak kendini eklemek için girişimlerinin ulusal güven onun canlandırmıştır duygusunun sonucudur. Türkiye artık ABD'ye bağımlı olmak isteyen ama bir müttefik ve eşit, kendi önerileri ve bölgedeki sorunların çözümüne yönelik politikalar ile olarak ele alınıyor ısrar ediyor.
Bu iyi bir şey, çünkü bölge, İsrail-Filistin çatışmasına iki devletli bir çözüm konusunda ya da Irak ve Afganistan'da istikrarın yapı, ya da nükleer silah geliştirmeye İran tutmak isteyip-ABD'de olanlar ile uyum içinde Türkiye'nin çıkarları Aslında, Türkiye'nin artık Ortadoğu'da Amerika'nın en önemli stratejik müttefiki olduğunu söylemek abartılı olmaz.
Daha da önemlisi, Türkiye'nin bir daha İslami bir yönetim daha özgün bir örnek ile Ortadoğu halkları sağlamıştır Mısır, Ürdün ve Suriye ya da İran ve Suudi Arabistan'ın dini otoriter laik diktatörlük içinde bulur. AKP İslami değerlere bağlı bir parti eşit insan hakları, anayasacılık, çoğulculuk ve hukukun üstünlüğünü taahhüt olabilir, İslam ve demokrasi arasında herhangi bir çelişki olması orada gerek kanıtlamıştır. Ve anayasal reformların geçişi ile, Türkiye Ortadoğu'nun yeni süper gücü olarak konumunu sağlamlaştırdı doğru bir adım daha attı: fırsat verilirse, modern, Müslüman çoğunluk demokrasi elde edebilirsiniz ne parlayan modeli.

Origins, Evrim ve Geleceği İslam: Reza Aslan yok ama tanrı Allah yazarıdır.
İstanbulo "İslam ahlakının" yakın tam teşekküllü bir demokrasi için her zamankinden daha Türkiye'ye getirdi dediği için bir taahhüt savunan-A siyasi parti.
Geçen hafta, bir askeri darbe Süleyman Demirel'in demokratik yollarla seçilmiş hükümeti devrilmiş 30 yıl sonra, Türklerin Başbakan Recep Tayyip Erdoğan'ın Adalet ve (onun Türk harfleri AKP tarafından bilinir) Kalkınma Partisi'nin ılımlı İslamcılar tarafından itilmiş anayasa değişiklikleri için yapılan oylamada.
Reformlar, kadın, çocuk ve engelli hakları güçlendirmek Türkiye'nin Hıristiyan ve Kürt azınlık için daha fazla özgürlük sağlamak (tekrar eziyet edilmiş, her ikisi de ve daha önceki hükümetler tarafından dışlanmış), askeri rolünü azaltması, Türkiye'nin kısıtlayıcı iş hukuku relax siyasete ve ülke çapında daha demokratik kurumların oluşturulması için izin verir. Daha da önemlisi, reformların sivil mahkemelerde yargılanması karşı bağışıklığın askeri sıyırma ise sıradan vatandaşlar için daha fazla yasal koruma sağlayan, mahkeme sisteminin yapısını yeniden düzenlemek.
anayasa referandumu rakipleri onu atayan hakim gelir, özellikle de bu başkan ve meclis çok fazla güç devredilirken savundu. Henüz böyle argümanlar seçmenin ikna başarısız, yaklaşık yüzde 60 tanesi AKP Türkiye'nin Avrupa Birliği'ne üyeliği yönünde gerekli bir adım olarak sunduğu reform paketi için oy kullandı. (İlginçtir, AB üyeliği için coşku Türkiye-destek bozulduğunu bile, hiçbir Avrupa Türkiye'den ne istediğini bağlı olarak daha uzun görünüyor ki bu kadar popüler oldu ve 2005-ekonomik ve politik değişimler yüzde 68 den yüzde 54 düştü ama ne Türkler kendileri için istediğiniz gör.)
2002 yılında iktidara geldiğinden bu yana, modelleri kendisini Avrupa'nın muhafazakar Hıristiyan Demokrat partiler, giderek Türk demokrasisinin koruyucusu olarak ordunun kendine atfedilen rol uzakta yontulmuş olan AKP. Yerine, AKP, anayasal demokrasi ve hukukun üstünlüğüne olan bağlılığı yansıtan bir yönetim modeli ile Türk sağladı ama zorla ülkenin dini kimliğini bastırmak gerek kalmadan.
Sadece Türkiye'nin AKP yönetimindeki bir daha özgür, daha liberal, daha kapsayıcı ve daha demokratik bir ülke haline geldi, aynı zamanda ve daha baskın küresel bir güç haline gelmiştir ekonomik büyümenin benzeri görülmemiş bir dönem yaşadı. Gerçekten de, Türk ekonomisinin bu yılın ikinci çeyreğinde GSYİH içindeki bir yüzde 10.3 büyüme gönderme, güçlü küresel durgunluk zamankinden daha dışarı geldi. O Singapur ve Tayvan arkasında dünyanın üçüncü en hızlı büyüyen ekonomisi Türkiye yapar.
Ve henüz AKP kendi saç üzerinde basit bir eşarp yaparken kızlar okula gitmek için izin örneğin, devletin "laik temeller" baltalıyor Türkiye'nin ana muhalefet partilerinin aynı yorgun söylemler karşıya kalmaya devam etmektedir.
Biri Türkiye'nin giderek iddialı dış politikasının son zamanlarda üzerinde el sıkma bir çok olmuştur Amerika Birleşik Devletleri, benzer eleştiriler duyar, İran, Suriye ve Irak ve İsrail'in Filistinlilere tedavi aleni eleştiri ile derinleşen bağlar. Hatta bazıları Türkiye, NATO'nun tek Müslüman üyesi ve Batı ile stratejik ittifak uzaklaşıyor olduğunu yerine bölgedeki Amerikan çıkarlarına karşı bir "İslami eksen" yapı önermiştir.
Bu saçmalıktır. Bu da AKP'nin dış veya iç politika değil, ekonomik ve ulusal güvenlik çıkarlarının sürücüler İslam değildir. Türkiye Orta Doğu, Orta Asya ve İran Körfezi üzerindeki diplomatik çabaların odak olmuşsa onun ekonomik büyüme değil, Avrupa ve ABD'nin nereden geldiğini, çünkü öyle.
Ayrıca, Türkiye'nin daha güçlü dış politika ve bölgedeki çatışmalarda arabulucu olarak kendini eklemek için girişimlerinin ulusal güven onun canlandırmıştır duygusunun sonucudur. Türkiye artık ABD'ye bağımlı olmak isteyen ama bir müttefik ve eşit, kendi önerileri ve bölgedeki sorunların çözümüne yönelik politikalar ile olarak ele alınıyor ısrar ediyor.
Bu iyi bir şey, çünkü bölge, İsrail-Filistin çatışmasına iki devletli bir çözüm konusunda ya da Irak ve Afganistan'da istikrarın yapı, ya da nükleer silah geliştirmeye İran tutmak isteyip-ABD'de olanlar ile uyum içinde Türkiye'nin çıkarları Aslında, Türkiye'nin artık Ortadoğu'da Amerika'nın en önemli stratejik müttefiki olduğunu söylemek abartılı olmaz.
Daha da önemlisi, Türkiye'nin bir daha İslami bir yönetim daha özgün bir örnek ile Ortadoğu halkları sağlamıştır Mısır, Ürdün ve Suriye ya da İran ve Suudi Arabistan'ın dini otoriter laik diktatörlük içinde bulur. AKP İslami değerlere bağlı bir parti eşit insan hakları, anayasacılık, çoğulculuk ve hukukun üstünlüğünü taahhüt olabilir, İslam ve demokrasi arasında herhangi bir çelişki olması orada gerek kanıtlamıştır. Ve anayasal reformların geçişi ile, Türkiye Ortadoğu'nun yeni süper gücü olarak konumunu sağlamlaştırdı doğru bir adım daha attı: fırsat verilirse, modern, Müslüman çoğunluk demokrasi elde edebilirsiniz ne parlayan modeli.


Turkey: A Democratic Superpower in the Middle East 

Reza Aslan is the author of No god but God: The Origins, Evolution and Future of Islam.
Istanbul—A political party espousing a commitment to what it calls “Islamic moral values” has brought Turkey closer to a full-fledged democracy than it has ever been.

Last week, 30 years after a military coup overturned the democratically elected government of Suleyman Demirel, Turks voted overwhelmingly for constitutional changes pushed through by the moderate Islamists of Prime Minister Recep Tayyip Erdogan’s Justice and Development Party (known by its Turkish initials AKP).
The reforms strengthen the rights of women, children and the handicapped, provide greater freedoms for Turkey’s Christian and Kurdish minorities (both of whom have been repeatedly persecuted and marginalized by previous governments), relax Turkey’s restrictive labor laws, curtail the role of the military in political affairs and allow for the creation of more democratic institutions throughout the country. More crucially, the reforms reorganize the structure of the court system, providing greater legal protections for ordinary citizens while stripping the military of its immunity against prosecution in civilian courts.
Opponents in the constitutional referendum argued that it ceded too much power to the president and parliament, particularly when it comes to appointing judges. Yet such arguments failed to persuade voters, nearly 60 percent of whom voted for the package of reforms that the AKP presented as a necessary step toward Turkey’s membership in the European Union. (Interestingly, even as enthusiasm for EU membership has deteriorated in Turkey—support has dropped to 54 percent from 68 percent in 2005—the economic and political changes have proved so popular that they seem no longer to be dependent on what Europe wants from Turkey, but on what Turks want for themselves.)
Since coming to power in 2002, the AKP, which models itself on Europe’s conservative Christian Democratic parties, has steadily chipped away at the military’s self-ascribed role as the protector of Turkish democracy. Instead, the AKP has provided Turks with a model of governance that reflects a commitment to constitutional democracy and the rule of law, but without the need to forcibly repress the country’s religious identity.
Not only has Turkey become a freer, more liberal, more inclusive and more democratic country under the AKP, it has also become a more dominant global power and has experienced an unprecedented period of economic growth. Indeed, the Turkish economy has come out of the global recession stronger than ever, posting a 10.3 percent growth in GDP in the second quarter of this year. That makes Turkey the third-fastest-growing economy in the world behind Singapore and Taiwan.
And yet the AKP continues to face the same tired rhetoric from Turkey’s main opposition parties that it is undermining the “secular foundations” of the state by, for example, allowing girls to go to school while wearing a simple scarf over their hair.
One hears similar criticisms in the United States, where there has been a lot of hand-wringing lately over Turkey’s increasingly assertive foreign policy, its deepening ties with Iran, Syria and Iraq, and its overt criticism of Israel’s treatment of the Palestinians. Some have even suggested that Turkey, the only Muslim member of NATO, is turning away from its strategic alliance with the West and instead building an “Islamic axis” against America’s interests in the region.
This is nonsense. It is not Islam that drives the AKP’s foreign or domestic policy but rather its economic and national security interests. If Turkey has been focusing its diplomatic efforts on the Middle East, Central Asia and the Persian Gulf, it is because that is where its economic growth is coming from, not from Europe or the US.
Further, Turkey’s more robust foreign policy and its attempts to insert itself as a mediator in the region’s conflicts are the result of its revived sense of national confidence. Turkey is no longer willing to be subordinate to the US but insists on being treated as an ally and equal, with its own proposals and policies for dealing with the region’s problems.
That is a good thing, because Turkey’s interests in the region—whether regarding a two-state solution to the Israeli-Palestinian conflict, or building stability in Iraq and Afghanistan, or keeping Iran from developing nuclear weapons—align with those of the US In fact, it is no exaggeration to say that Turkey is now America’s most important strategic ally in the Middle East.
More significantly, Turkey has provided the peoples of the Middle East with a more authentic example of Islamic governance than one finds in the secular dictatorships of Egypt, Jordan and Syria or the religious authoritarianism of Iran and Saudi Arabia. The AKP has proved that there need not be any contradictions between Islam and democracy, that a party committed to Islamic values can be equally committed to human rights, constitutionalism, pluralism and the rule of law. And with the passage of the constitutional reforms, Turkey took another step toward solidifying its position as the new superpower of the Middle East: the shining model of what a modern, Muslim-majority democracy can achieve if given the opportunity.